​Het was vrijdagavond en het overviel me.  Dat is nog zacht uitgedrukt: het kwam aan als een mokerslag.  Vriendin M. belde om ‘niet zulk leuk nieuws’ te brengen. ‘Ik ben terminaal’, zei ze. In razend tempo gierden gedachten en gevoelens door mijn lichaam. Nee! Droom ik? Dit kan niet waar zijn. Grapje? Maar het was echt waar. 
We hadden elkaar leren kennen tijdens een fietsvakantie in Umbrië.  Al in de bus was er een enorme klik tussen een aantal sportievelingen die ongeveer in dezelfde levensfase verkeerden.  Het was een in alle opzichten hele bijzondere vakantie.  Elke avond dronken we wijn en lachten we tranen met tuiten. Totdat op de helft van de vakantie een van de groepsgenoten verongelukte. Na zijn overleden wilde ik niet in mijn eigen tent slapen en was M. zo lief om mij onderdak te bieden in haar grote tent. ‘Ik droomde nog wel dat jij iets met hem had’, zei ik snikkend. ‘Tja, dat kan nu niet meer’, antwoordde ze.  Haar heerlijke Groningse nuchterheid.
En nu was ze zelf aan de beurt. Het was een kwestie van weken.  Een paar maanden eerder had ze nog haar veertigste verjaardag gevierd. ‘Gelukkig heb ik dat nog gedaan’, zei ze toen ik haar opzocht in het ziekenhuis.  Ik barstte in huilen uit toen ik haar daar zag liggen met zuurstofslangen in haar neus.  Wat zeg je tegen iemand die niet lang meer te leven heeft? Ik had maar wat foto’s meegenomen van onze fietsvakantie, mooie herinneringen.  Bij een groepsfoto waar ook de verongelukte groepsgenoot op stond zei ze droogjes: ‘we lijken de 10 kleine negertjes wel.’ Door onze tranen heen moesten we lachen en omhelsden we elkaar. 
‘Mijn geheugen zal niet zo lang meer duren’, zei ze. ‘Maar zo lang ik het me nog herinner, zal ik nooit vergeten dat je bent langsgekomen’.  Weer moest ik lachen en huilen tegelijk. Ik heb haar daarna nog een paar keer opgezocht.  Haar conditie ging schrikbarend snel achteruit. Van diagnose naar dood in 6 weken.  In leven na de dood geloofde ze niet. ‘Hierna stopt het’, zei ze. 
Ze wilde herinnerd worden zoals ze was toen ze gezond was. Breed lachend, altijd belangstellend, een vriendin die je voor het leven bij je zou willen hebben. Het is inmiddels een paar jaar geleden maar ik denk nog vaak aan haar. Misschien beeld ik het mezelf in, maar ik voel me dan vervuld met warmte, alsof ze dicht bij me is. Ze is niet weg.