Mag ik jullie voorstellen aan de nieuwe auteur van deze blog:

Ik ben Solange, dol op schrijven en de kunstwerken van Jeanette.  Toen ze me vertelde over haar kunst-urnen en mij vroeg of ik een blog wilde schrijven voor haar website, twijfelde ik geen seconde.  Ik geef toe, de dood als thema klonk niet meteen heel uitnodigend.  Maar de dood hoort nu eenmaal bij het leven. En ik zal niet alleen schrijven over de dood, maar ook over afscheid, troost, cultuurgebonden rituelen, rouwverwerking en alles waarvan ik vind dat het – al dan niet zijdelings- met de dood te maken heeft. 

Dood en troost 
De animatiefilm Coco is een van de mooiste films die ik ooit heb gezien.  Het verhaal speelt zich af in  Mexico , waar men de Dia de los Muertos viert, de Dag van de Doden.  Op deze dag komen de zielen van de overledenen terug naar de aarde. De nabestaanden offeren goederen aan de doden, zoals bloemen en voedsel. Dit klinkt misschien een  beetje luguber maar de film is dat dus helemaal niet.
Het dodenrijk in de film is namelijk een vrolijke boel met overal lichtjes, luchtkastelen en skeletten die er best vriendelijk uit zien. Voor de doden is het heel belangrijk dat ze niet vergeten worden, want dan verschrompelen ze en zijn ze definitief verdwenen.   Op de Dia de Los Muertos kunnen de overledenen vanuit het dodenrijk over een loopbrug naar hun levende familie lopen. Tenzij er geen foto van hen op een altaar staat. Dan weigert de douane (de douaneambtenaren zijn eveneens skeletten) de toegang. 
Aan het einde van de film wordt de naam van een overleden over-overgrootvader gezuiverd, waardoor zijn stokoude dochter hem zonder reserves kan omhelzen als ze ook is toegetreden tot het dodenrijk. En met hem kan zingen en dansen. Allemachtig, wat een blije doch emotionele bedoening.   Ik hield het niet droog en naast mij hoorde ik ook bij man D. de tranen biggelen. Tot mijn verbazing vonden de kinderen het gewoon een leuke film. Blijkbaar moet je eerst de pijnlijke kant van de dood hebben doorleefd om gevoelig te zijn voor het troostend perspectief. En gelukkig waren ze daar nog niet aan toe.
Wat zijn dan de gedachten die ons troosten als het om de dood gaat, vroeg ik me af. Dat zat -vast niet toevallig- allemaal in de film. Ten eerste: het stopt niet als je dood bent. Er is nog een hiernamaals, en daar is het gezellig. Ten tweede: als je wordt herinnerd, ben je niet echt weg. En tot slot: de doden komen wel eens op bezoek. Al zal niet iedereen dit een fijne gedachte vinden.
​